Odpowiedzi na tytułowe pytanie poszukiwała grupa profesorów reprezentujących nauki prawne, nauki leśne oraz językoznawstwo. Efekty ich pracy ukazały się właśnie w prestiżowym czasopiśmie naukowym „International Journal fot the Semiotics of Law”.
W publikacji przedstawiono rozbudowaną argumentację prawniczą przyjmującą za punkt wyjścia Konwencję UNESCO w sprawie ochrony niematerialnego dziedzictwa kulturowego. Na podstawie testu prawniczej racjonalności obejmującego pięć elementów (1. rodzajowa spójność wiedzy i umiejętności łowieckich w Polsce, 2. brak sprzeczności ze zasadami wynikającymi z uniwersalnych instrumentów prawa człowieka, 3. doniosłość wiedzy i umiejętności myśliwskich dla ochrony przyrody, 4. znaczenie wiedzy i umiejętności myśliwskich dla równowagi ekonomicznej i bezpieczeństwa wewnętrznego, 5. wiedza i umiejętności myśliwskie a idea bliskiej przyrodzie tożsamości kulturowej), autorzy doszli do wniosku, że „przekazywanie i wykorzystywanie umiejętności myśliwskich – tak jak czyni to od stu lat Polski Związek Łowiecki – jest przejawem niematerialnego dziedzictwa kulturowego, który zasługuje na ochronę prawną (art. 2 ust. 2 lid. d Konwencji).