Akcję reintrodukcji sokołów wędrownych rozpoczęto w dniu 11.07.2020r, kiedy sokoły zostały przetransportowane bezpośrednio z hodowli Stacji Badawczej PZŁ w Czempiniu k. Poznania i włożone do klatki gniazdowej, umieszczonej na wieży obserwacyjnej na terenie Nadleśnictwa Lubartów. Przygotowanie całej akcji na miejscu – wykonanie i montaż klatki gniazdowej, codzienne dokarmianie, obserwacje sokołów oraz dokumentację fotograficzną i filmową prowadzili społecznie miejscowi myśliwi.
Po 7 dniowym i prawidłowym okresie adaptacji sokołów w klatce gniazdowej została ona otwarta i rozpoczął się swobodny oblot, podczas którego sokoły były codziennie dokarmiane i obserwowane. Wracały do klatki regularnie i bez problemów, a już od drugiego dnia odpoczywały na dachu wieży powyżej klatki, co świadczy o szybkim osiągnięciu sprawności lotnej.
Na drodze do samodzielności
Po dwóch tygodniach sokoły zaczęły już samodzielnie i z sukcesem polować, o czym świadczyły pióra ptaków skubanych na wieży i w jej okolicy. Rzadziej pojawiały się przy klatce a podawaną karmę pobierały już nieregularnie. Natomiast po 3 tygodniach, pod koniec lipca przemieściły się w odległą o kilka kilometrów dolinę Wieprza, gdzie również były obserwowane i fotografowane. Proces uzyskania samodzielności i adaptacji w przyrodzie przebiegł więc w pełni pomyślnie.
Młodzi wędrowcy
Młode sokoły prowadzą zwykle koczownicze życie, przemieszczając się w kierunku zachodnim na setki a nawet ponad tysiąc kilometrów. Wracają następnej wiosny i potem zajmują stałe rewiry w okolicach wsiedleń. Pozostajemy w nadziei, że sokoły wędrowne pojawią się tu znowu jako dorosłe, zasilając dziką populację tego gatunku na Lubelszczyźnie.
